"Καὶ Σὲ Μεσίτριαν ἔχω"
2014-10-01 21:56
Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Πάντοτε με συνέπαιρνε πνευματικά η εορτή της Κοιμήσεως της Κυρίας Θεοτόκου. Ανέμενα με ξεχωριστή προσμονή και γηθοσύνη το «Πάσχα αυτό του Καλοκαιριού» και προσδοκούσα να βάλω αρχή μετανοίας την ημέρα αυτή , να ξεκινήσω βίο θεάρεστο και Χριστομίμητο. Ένιωθα τους Ουρανούς ανήμερα στη Χάρη της, να υποκλίνονται στο επίγειο στερέωμα, να χαμηλώνουν, λες και βάλθηκαν να μας διδάξουν το περιορισμένο του διασκεπτικού μας λόγου, το αδύνατο στη φυσική μας δεκτικότητα, την αδυναμία του κτιστού ν΄αγγίξει το Άκτιστο και Ανερμήνευτο…
Προσδοκούσα να βάλω αρχή μετανοίας και κατέφευγα με παρρησία στη Χάρη της Παναγίας μας. «Καὶ Σὲ Μεσίτριαν ἔχω» έψελνα προ της θαυματουργής εικόνας Της και κατέθετα όσους λογισμούς εβάπτιζαν και παρέσυραν το νου μου. Ένιωθα αυτή την ημέρα , την εορτή της Κοιμήσεως, να πανηγυρίζει σύμπασα η κτίση και βιαζόμουν να κρατήσω τη χαρά, να διατηρήσω τη «μεθέορτη εορτή» διαρκώς στην καρδιά μου, να κοινωνήσω με όλο τον κόσμο την αγάπη και την συνεπικουρία σε κάθε έργο αγαθό και φιλόθεο.
«Καὶ Σὲ Μεσίτριαν ἔχω» κάθε φορά που αδικούμαι και παραγκωνίζομαι και προσφεύγω στη Χάρη Σου. Και αναμένω καρτερικά , διδάχθηκα να προσλαμβάνω επικουρικά στην προσπάθεια της πνευματικής μου ανάβασης το παράδειγμα της δικής Σου βιωτής, να σιωπώ αρχοντικά στο παράλογο και χαμερπές , να αποσύρομαι αυτοθέλητα στην προσωπική μου μόνωση και να ικετεύω δια πρεσβειών Σου τον Κύριο της Δόξης ν΄ αξιώσει τους δικούς μου σταυρωτές της Ουρανίας Βασιλείας Του. Τότε ήταν που ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν! «Μεθέορτη εορτή» σκεπτόμουν και ξεκουραζόμουν υπό την αγιότητα της Σωστικής Σου σκέπης.
«Καὶ Σὲ Μεσίτριαν ἔχω» κάθε φορά που η ασημότητά μου υπερξεχείλιζε και αναζητούσα το το «Φῶς τὸ ἀπρόσιτον», τον «Γνόφο τῆς ἀγνωσίας», να φωτίσει και ν΄αλλοιώσει θετικά και αγιοπνευματικά τη γνωστική μου συνείδηση, για να δυνηθώ, κατ΄οικονομίαν, να πανηγυρίσω και να δοξολογήσω για όσα καταφανή και αυτόδηλα λαμβάνουν χώρα γύρω μου, για όσα άρρητα και υπερθαύμαστα μυστικώς επιτελούνται στην καθημερινή μας πραγματικότητα. Και ένιωθα τότε τους Ουρανούς να χαμηλώνουν, πιο κοντά στον άνθρωπο, πιο κοντά οι άνθρωποι μεταξύ τους!
«Καὶ Σὲ Μεσίτριαν ἔχω» Κυρία Θεοτόκε, καθώς «ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες». «Καὶ ποῦ λοιπόν ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν»; Βιαζόμουν να διατηρήσω τη χάρη Της , να συνεχίσω εσαεί τη «Μεθέορτη εορτή» στην κοινοτική μου συνοδοιπορία , στη σχεσιακή μου συνύπαρξη. «Ἀρχὴ προσευχῆς ἡ ἡσυχία» διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος και ο συμπληρώνει ο ποιητής: «Μάθε νὰ σιωπᾶς μπροστά στὴν ἀλογία τῶν καιρῶν, ἀκριβῶς γιατὶ ἡ ἔλλογη σιωπὴ στὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη εἶναι «Ἑορτή μεθέορτη», είναι ¨Πάσχα πνευματικό¨, είναι «πανήγυρις ἀνεκλάλητος καὶ ὑπέρλαμπρος». Τότε ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν , ν΄αγγίζουν τον άνθρωπο, να γίνονται ένα μ΄αυτόν.
«Καὶ Σὲ Μεσίτριαν ἔχω» Κυρία Θεοτόκε και «θαρρῶ καὶ καυχῶμαι καὶ προστρέχω τῇ σκέπῃ σου, σῶσον με». Και ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν κάθε φορά που διατηρούσα ορθόπρακτα τη «Μεθέορτη εορτή» στη ζωή μου , κάθε φορά που η συνείδησή μου έδινε σιωπηλά τη συμμαρτυρία της αγάπης που συνείχε το νου και την καρδιά μου. Ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν κάθε φορά που προσέτρεχα στη Χάρη Της και ζητούσα ικετευτικά κάθε παραμυθία για τους αδελφούς μου σε όλη τη συμπαντική κτίση. Ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν κάθε φορά που μπορούσα ν΄ αναπαύω το λογισμό μου και να εφησυχάζω, κάθε φορά που μπορούσα και κοιμόμουν με καθαρή συνείδηση…