Ευλόγιον, τον Ξενιστήν των Ξένων
Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου – Φιλολόγου
ΜΑ., ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
« Συνήθιζε κάθε εσπέρας να περιφέρεται με το ιστορικό φαναράκι του και ν ’ αναζητά να μοιραστεί τον ανθρώπινο πόνο των περαστικών…». Αυτή η φράση στον Ιερό Συναξαριστή κέντρισε το πνευματικό ενδιαφέρον μου και έτσι καταπιάστηκα να γράψω για τον άγιο Ευλόγιο τον ξενοδόχο , τον λοξευτή και πετροκόπο.
Έζησε στα μέρη της Θηβαΐδος , την εποχή που ο χριστιανισμός αθόρυβα αλλά καταλυτικά απλωνόταν και εδραιωνόταν στο επίγειο στερέωμα. Στο επάγγελμα ήταν λοξευτής πέτρας αλλά αναπαυόταν ιδιαίτερα στη διακονία των αδελφών του και μάλιστα των όλων αγνώστων. Ως ο αρχαίος Κυνικός φιλόσοφος Διογένης , κάθε βράδυ , εφοδιασμένος με το φαναράκι του , αφηνόταν στα μονοπάτια του πόνου και της θείας θαλπωρής , αναζητώντας να λυτρώσει και να ξεκουράσει τον ξένο διαβάτη , προσφέροντάς του διαμονή , φαγητό και φιλοξενία. Αγιαστική διακονία , δύσκολο να συμπεριληφθεί στην κτιστότητα και εφάμαρτη καθημερινότητα μου. Αλήθεια , πώς να συμπορευθεί ο τύπος και η ουσία στην πνευματική ζωή , πώς να συμπεριλάβω την αυτοπροσωπία με την ετεροπροσωπία και την διαφορετικότητα , την αγάπη με το φόβο;
Κάποτε ο Ευλόγιος ανακάλυψε ένα μεγάλο θησαυρό και σκέφθηκε να αποκρύψει την είδηση αυτή προκειμένου να επιδωθεί σε νέες ελεημοσύνες και αγαθοεργίες προς τους αδελφούς του . Έτσι και έκανε και συνέχιζε να πολιτεύεται αγιοπνευματικά και να ευεργετεί όσους συναντούσε…Ἀραγε , είναι ποσοτική ή ποιοτική η αξία της ελεημοσύνης; Μπορώ αναρωτιέμαι να περικρατώ αδιάκριτα στο νου μου τον απώτερο στόχο της αγαθοεργίας και αυθαίρετα να επευλογώ αυτοθέλητα κάθε εμπόδιο και δυσκολία που συναντώ; Τελικά «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα » ως εύστοχα παρατηρεί η λαογραφική μας θυμοσοφία;
Πέρασε καιρός και οι λογισμοί κυριαρχούσαν και διετράνωναν το νεφέλωμα στην καρδιά του Οσίου…Πιεζόταν η συνειδησιακή του σταθερότητα , το αδέκαστον της προσωπικής του ορθοπραξίας…Επέστρεψε το θησαυρό στον νόμιμο κάτοχό του. Τί και αν αυτός δεν θα μοιραζόταν ούτε το ελαχιστο με τους φτωχούς! Είχε την πληροφορία ότι λειτουργούσε θεάρεστα , ήξερε καλά τα μονοπάτια που οδηγούν στον Παράδεισο! Έτσι λειτουργούν οι Άγιοι σκέφθηκα , αμερόληπτα , Χριστομίμητα , αρχοντικά…
Ξανά ο Ευλόγιος στους σκοτεινούς δρόμους της Θηβαΐδος να αφουγκράζεται και να θυσιάζεται στη μέθεξη του Απολύτου. Με το φανάρι του να ποδηγετεί και να οριοθετεί την άδολη και υψοποιό αγάπη . Ναι , πράγματι , με το αγιασμένο φανάρι του να θυμίζει ότι υπάρχουν και σήμερα
άγιοι ανάμεσά μας που διδάχθηκαν από το φιλόθεο παράδειγμα του βίου του…Υπάρχουν και σήμερα άγιοι που αρέσκονται να σκορπίζουν θείο φως αγάπης στα σκοτάδια της φιλοδοξίας και της αδιαντροπιάς…
Η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του την 27η Απριλίου και πανηγυρίζει το πλήρωμα της « αδιάκριτης πνευματικής του διακρισίας» με ξεχωριστή λαμπρότητα και τιμή. Είπα να γράψω για τον Ευλόγιο τον ξενοδόχο , τον ξενιστήν των ξένων. « Θεού ξενιστής Αβραάμ ξενιζέτω».