Μέχρι που φθάνουν τα όρια της συγχώρησης μέσα στην πνευματική ζωή;
2015-11-23 12:53
Πρωτίστως θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το νόημα της πνευματικής ζωής. Πνευματική ζωή σημαίνει κόπος, διαρκής και αδιάλειπτη προσπάθεια του πιστού να μην αποφέρει και προσδώσει λύπη στον Ουρανό! Πνευματική ζωή βιώνω όταν καθεύδω με γαληνεμένη συνείδηση, όταν εναγκαλίζομαι την όποια χαρά του εμπερίστατου αδελφού μου. Όρια συγχωρητικά δεν υπάρχουν!!! Δεν είναι δυνατόν να θέσουμε ποσοτικά μέτρα ή σταθμά που θα επιφέρουν το πιθανό τέρμα ή αντίστοιχα, την απαρχή της συγχωρήσεως. Συγχωρώ σημαίνει ξεχνώ, δεν αφήνω λογισμό να περάσει στην καρδιά μου. Και μάλιστα, "όχι μόνο ξεχνώ, αλλά αποκόπτω και πετώ μακριά τα ίχνη αυτού του λογισμού από μέσα μου", ως έλεγε ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης! Πλην όμως, υπάρχει και η ποιότητα της συγχωρήσεως! Υπάρχει δηλαδή και η προσπάθεια να διαγνώσω, να κατανοήσω, ει δυνατόν βέβαια, ότι η συγκατάβασή μου είναι καθάρια, ειλικρινής, αυτοθέλητη, αυτενέργετη! Εάν αντιληφθώ ότι στην αντίπερα όχθη υπάρχει παθολογικό ή ψυχοπαθολογικό θέμα, τότε η συγκατάβασή μου επί της συγχωρήσεως συνοδεύεται από την "εξ αποστάσεως" επαφή και σχέση μου με το πρόσωπο αυτό,διαφορετικά κινδυνεύω να φαίνομαι και να αυτοπαρουσιάζομαι ως "στάρετς", που δήθεν κατέχω τον έλεγχο και εμπαίζομαι από διάβολο και ανθρώπους! Με άλλα λόγια, η συγχώρηση δεν έχει όρια , έχει όμως όρια η αυτοθέλητη και εκούσια παραμονή μου στο λάθος, στο αμερπές, στο μιαρό, στο αναίσχυντο! Όσοι λοιπόν μένουν και στέκουν αδιόρθωτοι επί το αυτό, "μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν..." να κερδίζουν την αγάπη και συγχώρησή μας όχι μέ ημίμετρα αγάπης, αλλά με μέτρο "απόστασης", προκειμένου να διασωθεί η πνευματική γαλήνη και πραότητα που τροφοδοτεί την ποιότητα της αυτής συγχωρήσεως!
Όχι να φύγουμε λοιπόν από τους ανθρώπους! Από την αμαρτία μας να φύγουμε!!!