O Συμβολισμός του ασπασμού της αγάπης

2014-12-19 18:18
 
 
 
Κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας και λίγο πριν την ανάγνωση του ¨Συμβόλου της Πίστεως¨, ο διάκονος ή ο λειτουργός ιερέας προτρέπει τους πιστούς: «Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν». Ως απάντηση, οι πιστοί ασπάζονται μεταξύ τους με τον ασπασμό της αγάπης, έμπρακτη απόδειξη μιας λειτουργικής εμπειρίας, όχι τόσο ως λειτουργικός-ιερός συμβολισμός και δη ως ¨ιερουργία¨[1], αλλά κυρίως ως βεβαιωμένη και ορθόπρακτη εκφρασμένη κοινοτική εμπειρία, ως δηλαδή λειτουργική επιβεβαίωση και κατακλείδα που επισφραγίζει την ήδη προ και αεί δια-πραχθείσα ένωση των πιστών στο Σώμα της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού μας. Σήμερα, αυτή η ευλογημένη συνήθεια περιορίστηκε μόνο στους ιερείς και τον κλήρο και έπαυσε να υφίσταται μεταξύ των πιστών. Με τον ασπασμό της αγάπης «ο θειότατος ασπασμός ιερουργείται»[2], ένας ασπασμός καθολικής αποδοχής και ειλικρινούς έκφρασης συγνώμης προς τους άλλους. «Με το θείο ασπασμό δηλώνεται η ταυτότητα όλων με όλους, και πρώτα του καθενός με τον εαυτό του και το Θεό, ταυτότητα βασισμένη πάνω στην ομόνοια, την ομοφροσύνη και την αγάπη»[3]. Ας προσέξουμε όμως! Αναφερόμαστε στον ασπασμό της αγάπης! Όχι δια τον τύπον «φιλήματι αγίω» και ενδομύχως προδότες και αυλοκόλακες του απατεώνος κόσμου και των γονυπετών ομοιαζόντων αυτού! Διότι τότε, φοβούμαι επαρκώς, συμπεριλαμβανόμεθα στην άξεστη χορεία όσων εκείνων ομοιάζουν στον, ισπανικής καταγωγής, επίσκοπο Βαρκελώνης Πακιανό, ο οποίος ευθαρσώς και ¨τιμητικώς¨ κατέθετε: «Cristianus mihi nomen est, Catholicus vero cognomen»(Χριστιανός είναι το όνομά μου, Καθολικός το αληθινό μου επώνυμο).  

Παραπομπές:
1.Γρηγορίου(Ιερομον.), Η Θεία Λειτουργία, Σύναξη, Αθήνα 1982, κυρίως τις σελίδες 273-275.

2.Αγίου Διονυσίου Αεροπαγίτου, Migne, 3, 437 Α.

3.Αγίου Μαξίμου Ομολογητού, Μυσταγωγία, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήναι 1973, 35 C, σελ. 226 - 227.

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Πίσω