Προφητείες και πνευματική ζωή

Είναι και αυτό στοιχείο οξύμωρο της αχαρακτήριστης και ανίερης λεγόμενης «μεταπατερικής εποχής». Ο πιστός, ο χριστιανός λησμόνησε τα πνευματικά, δεν ενδιαφέρεται, δεν αναπαύεται, δεν αφιερώνει χρόνο στη μελέτη του ιερού Ευαγγελίου και της Αγίας Γραφής, και αν το κάμνει, απώτερο στόχο έχει όχι τον εξ Ουρανού φωτισμό, αλλά την ανούσια μάθηση, την άκαρπη επιστημονική και αγιογραφική κατάρτιση, μόνο και μόνο για να ¨γνωρίζει¨ να απαντήσει εάν ερωτηθεί, μόνο και μόνο για να δείχνει ότι μελέτησε και ¨γνωρίζει¨.
Παρά ταύτα, όμως, αφιερώνει ουκ ολίγο χρόνο στη μελέτη και ανάλυση των κάθε είδους προφητειών, από τις πραγματικές και αληθινά καταγεγραμμένες έως τις πλέον εμφάνταστες και μυθοποιημένες! Οι δε τελευταίες, αν τύχει και προβλέπουν πολεμικές συρράξεις ή επαναπατρισμούς και ανακατάληψη εδαφών, παρέχουν, τρόπον τινά, ένα είδος αποχαύνωσης στους έγκριτους ¨μελετητές¨ και ερευνητές τους, τούς αποδιοργανώνουν διανοητικά, τους αποκεντρώνουν πνευματικά και αποδεκατίζουν ψυχολογικά! Εισέτι, η κατά τα άλλα «πνευματική» τους ζωή συνεχίζεται, μάλλον δε, και ανδρώνεται και αυξούται, σε ένταση και ζέση ενώπιον του Ουρανού και των ανθρώπων…!
Παραγωγικά σκεπτόμενοι, όμως, πνευματική ζωή και προφητείες δε συμβαδίζουν, τουλάχιστον με τον τρόπο που σήμερα έχουμε υιοθετήσει το προφητικό χάρισμα(1). Οι προφητείες από αγίους Πατέρες , ακόμη και της εποχής μας, διατυπώθηκαν με γνώμονα –κατά κανόνα – την εποχή, το χωροχρόνο, το θέμα και την ανάπτυξη της συζήτησης που κάθε φορά ελάμβανε χώρα μεταξύ των παρευρισκομένων, πολλές δε εξ αυτών έχουν αλληγορικό και ποιμαντικό περιεχόμενο και ουχί προφητικό και εσχατολογικό! Ως εκ τούτου, πολύ αμφιβάλλω εάν πράγματι ηκούσθησαν ποτέ ή ελέχθησαν προφητείες για όσα τελευταία οι πάντες σχεδόν διατείνονται, με αποτέλεσμα να μεταδίδουν στο χριστεπώνυμο πλήρωμα αδημονία και, κυρίως, σύγχυση αυτής της ποιότητας και του βεληνεκούς που πνέει και εγκαθιδρύεται εντός των ¨ανεγκέφαλων¨ εγκεφάλων τους! «Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα, και πως την εμπιστεύονταν πάντα – τι τρέλλα! – την ψεύτρα που έλεγε: «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό»(2).
Ασφαλώς και δεν παραγνωρίζω την ύπαρξη και αγιοπνευματικά παρεχόμενη χάρη του «προφητεύειν»(3), πλην όμως, εκ του αποτελέσματος, διαφαίνεται περίτρανα ότι οι καθημερινές «προφητείες», που δήθεν διατυπώθηκαν από σύγχρονους αγίους και γεροντάδες, με τις οποίες μας βομβαρδίζουν καθημερινά, όχι μόνο δεν προάγουν ημάς στην ορθοπραξία και σωτηρία και δη, τον αγιασμό, αλλά στον αντίποδα, ¨γελοιοποιούν¨ την πνευματική ζωή, διαγράφουν την έκφραση και παρουσία της Θείας Πρόνοιας και, τελικώς, μετατρέπουν τον Άγιο Θεό σε ανθρωπομορφική καθέδρα επί της γης, που κύριο μέλημα έχει την άμεσα μελλοντική ανάκτηση των ¨αλησμόνητων¨ πατρίδων και ¨χαμένων¨ γαιών, την ενασχόληση με τα κοινωνικοπολιτικά παιχνίδια μιάς χώρας και την στρατιωτική – πολεμική επικράτηση του «εκλεκτού»» Του λαού ανά τα πέρατα της οικουμένης! Φθάσαμε ακόμη, και ξεπεράσαμε την ανέστια εκείνη κατάσταση, να μιλάμε σήμερα και να ασχολούμεθα περισσότερο χρόνο και καιρό με τον Αντίχριστο παρά με τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, περισσότερο καιρό με τον διάβολον παρά με τα θέματα τα πνευματικά!
Πόσα προφητικά τεχνάσματα , αλήθεια, αποδίδουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, στον αγιασμένο γέροντα της εποχής μας, άγιο Παΐσιο τον αγιορείτη! Σήμερα δεν ασχολούμαστε με τα πνευματικά, δε μετέχουμε της λειτουργικής και μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας μας, λησμονήσαμε την προσευχή και την ταπείνωση, αλλά ¨γνωρίζουμε¨ καλά και επισταμένα όσα εκκλησιαστικά γεγονότα λαμβάνουν γύρω μας ευκαίρως στην απανταχού γη και, ακόμη περισσότερο, όσα πρόκειται να συμβούν! «Στην εποχή μας, που υπάρχει αυτή η σύγχυση του μυαλού, αφήσαμε τα Πατερικά βιβλία και πιάσαμε τα περιοδικά, που συγχύζουν περισσότερο. Αφήσαμε και το Ιερό Ευαγγέλιο, οι περισσότεροι, και ορμάμε να πιάσουμε το Πηδάλιο, έμπειροι και άπειροι, γι΄ αυτό και θαλασσοδέρνεται το ιερό Σκάφος, η Εκκλησία μας»(4).
Όσοι, λοιπόν, ¨ψευτοκήρυκες¨ και λαοπλάνοι της εποχής ετούτης, ενδιαφέρεστε αληθινά για την αληθινή σωτηρία της ψυχής και του αγιασμού σας, παρακαλώ θερμώς και ικετευτικώς, ασχοληθείτε με τη διδασκαλία του αγίου Παϊσίου αλλά και όλων των αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ουσιαστικά και εις βάθος, τουτ΄ έστιν, αγαπήσατε την ταπείνωση, την εκκλησιοκεντρική ζωή, την άδολη αγάπη στη μέθεξη της Σάρκωσής Του και αφήσατε – ικετευτικά το καταθέτω – την μακαρία Θεία Πρόνοια του Παναγίου Θεού. Άλλωστε, ως συνηθίζω να σημειώνω, μη λησμονούμεν αμφότεροι ότι υπάρχει και Θεός! «Η μεγαλύτερη αρρώστια στην εποχή μας είναι οι μάταιοι λογισμοί των κοσμικών ανθρώπων, που φέρνουν το άγχος. Την θεραπεία την δίνει μόνο ο Χριστός με την ψυχική γαλήνη, μαζί και την αιωνιότητα, αρκεί να μετανοήση ο άνθρωπος και να στραφή στον Χριστό»(5).


Παραπομπές:

1.«Εκάστω δίδοται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον. Ω μεν γαρ διά του Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία…Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται», (Α΄ Κορ., 12, 7-11).

2. Καβάφη Κ., Άπαντα Ποιητικά, εκδ. Ύψιλον, Αθήνα 2004, σελ. 20.

3. «Ο Άγιος Κοσμάς ήτο προφήτης μ.Χ. (…) Ο διά προσευχής, νηστείας και πάσης ασκήσεως καθαρθείς νους του Αγίου εγένετο ακηλίδωτον κάτοπτρον της Θεότητος, εδέχετο τας ελλάμψεις του Αγίου Πνεύματος και από υψηλοτάτης κορυφής έβλεπεν ό,τι δεν ηδύναντο οι πολλοί των ανθρώπων να ίδουν. Το καθαρόν της διανοίας του όμμα έβλεπε το απώτερον μέλλον ως παρόν και προέλεγε γεγονότα, εκ των οποίων άλλα μεν μετά παρέλευσιν ετών και δεκαετηρίδων πολλών συνέβησαν, άλλα δε δεν εξεπληρώθησαν ακόμη και αναμένουν την εκπλήρωσιν των εις το προσεχές μέλλον», Καντιώτου Αυγουστίνου(πρ. Μητροπολίτου Φλωρίνης), Κοσμάς ο Αιτωλός, Συναξάριον – Διδαχαί – Προφητείαι – Ακολουθία, Αθήναι 1971, σελ. 317.

4. Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ιερό Ησυχαστήριο Ιωάννου του Θεολόγου, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 164.

5. Αυτόθι, σελ. 151.