ΛΑΛΕΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΑΙ ΣΟΥ ΑΚΟΥΟΥΣΙΝ:
"Οι πνευματικοί κόποι και αγώνες κάθε πιστού ανήκουν αποκλειστικά στη σφαίρα της "βουλήσεως", χωρίς όμως να εξασθενούν τον χαρακτήρα της χάριτος ως "προπαρασκευαστικής δωρεάς". Κάθε "έργο" και προσπάθεια στα πλαίσια της προσευχητικής τροχιάς , εμποτισμένα στη γεύση της ακραιφνοὐς μετανοίας, [ως παύση εδώ της αμαρτίας], δε σημαίνουν απλές ηθικές πράξεις, αλλά την "θεανδρική ενέργεια" , το ανθρώπινο "πράττειν" μέσα στο θείο "πράττειν".
Δημητρίοου Π. Λυκούδη
Φθινόπωρο του 1994-95, αν ενθυμούμαι ορθά. Σε μία από τις περιπλανήσεις μας στο Άγιον Όρος, εγκαταβιώσαμε στην Ι.Μονή του Καρακάλου. Να ακούσουμε τον μακάριο Μάρκο, τον ιλαρό , προσηνή και μειλίχιο γέροντα μοναχό, άνω των ενενήκοντα και πέντε ετών. Έχει κοιμηθεί τώρα, ας έχουμε την ευχή του. Κάθε απόγευμα, μάζευε τους προσκυνητές και έκαμνε ερμηνεία της Αποκαλύψεως, στηριζόμενος σε τοιχογραφίες του εξωνάρθηκα του καθολικού. Εκεί πρωτοάκουσα από τα χείλη του για την καρδιακή ευχή: "Η ευχή του Ιησού πρέπει να πονά, να σταματάει την ανάσα και να επιφέρει καρδιακό, ουσιαστικό και οντολογικό πόνο στην καρδιά. Να πονάς γιατί ακόμη , αν και ζωή , δεν αγίασες μπροστά στον Ουρανό". Πως να καταλάβω τότε όσα έλεγε!! Μα κυρίως, πως να κατανοήσω τώρα όσα ήθελε να εκφράσει δια των τότε εμπειρικών λεγομένων του...