Θα απογυμνώσω τον εαυτό μου από κάθε συναισθηματικό ψίθυρο.
Να ακούσω θέλω τον παφλασμό του νερού, κάπως έτσι, να σπάει το νερό ήσυχα και αγαστά ,
να κρούει ρυθμικά την άκρη της προκυμαίας και να φθάνει αδύναμο πια ως το παραθύρι μου.
Κάπου εκεί, αν αδυνατίσει η ροή του νάματος, κάπου εκεί θα στο επιστρέψω,
θα σου γράψω στο νερό οτι σε αγαπώ, σου μερίζω την καρδιά μου, κάπου εκεί που το νερό θα σπάει ,
αδύναμο πια, μα τόσο δυνατό να διατηρεί στα χνάρια του τέτοια λόγια σαν τα δικά μου...