Πόσες φορές αντιλήφθηκα κενωτικά την αγαπητική παρουσία σου και εισέτι,
πόσες φορές συντροφιά και ξενύχτι μου κράτησε η απουσία σου!
Ίσως αυτές οι στιγμές συνηγορούν και ισοκρατούν την ισομέρεια της συμπαντικής αγαθότητος.
Αυτές οι στιγμές με παρακινούν να στο γράψω:
"Όλος ο κόσμος τόσος δα....
Δεν έμαθα ποιήματα να γράφω!
Μα έχω πόθο ιερό, ξενύχτι για να αρχίσω,
για δες , μακριά σου απορώ, ο κόσμος τόσος δα ,
η απουσία σου κενωτικό θυμίαμα αγάπης μέσ΄ στο νου μου.
Ο κόσμος τόσος δα, σαν κοιτώ τα μάτια σου, είναι καιρός πια, και ποιητής καμώνομαι πως είμαι!!!"