Πόσο με ξεκουράζει αυτός ο ιερός παφλασμός των κυμάτων
σαν έρχονται άτακτα και σύρονται βαριεστημένα στην ακρογιαλιά!
Αλήθεια, πόσο με αναπαύει αυτή η ιερή θαλπωρή του αλμυρού ιωδίου!
Να αγγίζεις το θαλασσινό αλάτι αποξηραμένο ακατέργαστα πάνω στα γέρικα σκαριά,
στην κουπαστή της βάρκας τούτης και να μονολογείς πως δεν εγέρασε ο κόσμος,
καί αν ακόμη μεταστράφηκε η μορφή του, ναι, είναι ικανή ,
η αλμύρα μαθές και το ιώδιο, τον κόσμο μας καινούργιο πάλι να μας δώσουν...