Το θαλασσί της θάλασσας αθόρυβα,
μειλίχια, ιλαρά να αφήνει και να αφήνεται μπροστά σου.
Η αλμύρα της , ιώδιο αειθαλές, μακρόσυρτο, η γεύση σου,
το άγγιγμα των βλοσυρών βλεφάρων σου παράχωμα νιορτής,
άκουσμα ισχνό, ωσάν παλαιό ακορντεόν αναζητά τις νότες του!
Να γράψει θέλει, ν΄ ακουστεί πως χάνονται οι αγάπες,
λησμονούν και λησμονιούνται σαν δεν αγαπάς το θαλασσί της θάλασσας,
σα λησμονείς άκουσμα από ακορντεόν που αναζητά στις νότες να σε βρει...!